نوشته تکی بلاگ

آناتومی گوش

گوش، اندام شنوایی و حفظ تعادل است.اختلاف زمان جزئی که در رسیدن صدا به دو گوش وجود دارد، به تشخیص جهت صدا کمک می‌کند. امواج حرکتی صوت در گوش به امواج الکتریکی تبدیل و به مغز فرستاده می‌شوند. گوش انسان قادر است بین ۲۰ تا ۲۰۰۰۰ هرتز را درک کند. به این محدوده محدوده شنوایی انسان می‌گویند. گوش انسان از سه قسمت خارجی، میانی و داخلی تشکیل شده‌است.

گوش خارجی

لاله گوش (auricle) ، این قسمت خارجی گوش است.

کانال شنوایی خارجی (External auditory canal or tube) : لوله ای است که گوش بیرونی را به داخل گوش یا گوش میانی متصل می کند.

پرده صماخ (Tympanic membrane) : پرده صماخ گوش خارجی را از گوش میانی جدا می کند.

گوش خارجی را که دیگران آن را می‌بینند لاله گوش می‌گویند. مهمترین کار گوش بیرونی گرفتن صداها است. وقتیکه صدا ایجاد می‌شود، امواج صوتی تولید و در هوا منتشر می‌شوند؛ بعد از اینکه امواج وارد گوش بیرونی شدند از طریق سوراخ گوش وارد گوش می‌شوند و راهی گوش میانی می‌گردند. یکی از وظایف گوش بیرونی حفظ گوش از طریق جرم گوش می‌باشد؛ این جرم مخصوص، گوش را از پوست اطراف سوراخ گوش در مقابل عفونتها محافظت می‌کند. گوشها ماده‌ای شبیه موم ترشح می‌کنند تا از داخل گوش محافظت نمایند.مجرای گوش خارجی، لوله ایست به طول ۲ یا ۳ سانتیمتر که در حدود یک سانتیمتر مکعب حجم داردو به پردهٔ صماخ ختم می‌شود. ارتعاشات صوتی تا قسمت انتهایی این لوله به وسیلهٔ هوا منتقل می‌شود و پس از آن به وسیلهٔ محیط‌های جامد یا مایع به گوش میانی انتقال می‌یابد.

گوش میانی (حفره تمپان)

استخوانچه های گوش میانی سه استخوان کوچک متصل بهم هستند و امواج صوتی را به گوش داخلی انتقال می دهند شامل: چکشی (Malleus) ، سندانی (Incus) و رکابی (Stapes)
شیپور استاش (Eustachian tube) ، یک کانال که گوش میانی را با پشت بینی متصل می کند. لوله استاش کمک می کند تا فشار را در گوش میانی برابر کنید. فشار مناسب برای انتقال مناسب امواج صوتی مورد نیاز است. شیپور استاش با مخاطی که درست شبیه مخاط داخل بینی و گلو است پوشیده شده.
مهمترین کار گوش میانی گرفتن امواج صوتی است که گوش خارجی می‌گیرد و آنها را به لرزش تبدیل می‌کند و به گوش درونی می‌فرستد و این عمل را با استفاده از پرده گوش که گوش بیرونی را از گوش میانی جدا می‌کند انجام می‌دهد.استخوان چکشی به پرده صماخ و استخوان رکابی به دریچهٔ بیضی ختم می‌شود که سطح آن ۱۴ مرتبه از پردهٔ صماخ کوچکتر است و در نتیجه فشار برآن ۱۴ مرتبه بیشتر می‌باشد.

گوش داخلی

حلزونی (Cochlea)، حاوی اعصاب شنوایی

دهلیز (Vestibule) ، حاوی گیرنده هایی تعادلی

مجاری نیم دایره ای (Semicircular canals) ، شامل گیرنده های تعادلی
بعد از اینکه امواج صوتی در گوش میانی به ارتعاش تبدیل شده ارتعاشات وارد گوش داخلی می‌شوند. ارتعاشات داخل حلزون شنوایی می‌روند، حلزون شنوایی یک لوله کوچک و حلقه‌ای در گوش داخلی و جزء لابیرنت غشایی است؛ حلزون شنوایی پر از مایع است و روی آن را هزاران تاژک پوشانده است. وقتی ارتعاشات صوتی به مایع داخل حلزون شنوایی برخورد می‌کنند، مایع داخل حلزون شروع به لرزیدن می‌کند. انواع مختلف صداها نمونه‌های مختلفی از ارتعاشات می‌سازد؛ ارتعاش باعث حرکت تاژک های ریز سلولهای شنوایی می‌شود و هر چه ارتعاش بیشتر باشد تاژک های سلول حلزون بیشتر حرکت خواهد کرد.

چگونه می شنویم؟

شنیدن با گوش خارجی شروع می شود. هنگامی که یک صدا خارج از گوش ایجاد می شود، امواج صوتی یا ارتعاشات از کانال شنوایی خارجی عبور می کنند وپرده صماخ برخورد می کنند وآن را به ادتعاش در می آورند. سپس ارتعاشات به سه استخوانچۀ گوش میانی منتقل می شود. استخوانچه ها صدا را تقویت می کنند و امواج صوتی را به گوش داخلی و ارگان پر از مایع (کوکله آ یا حلزون گوش) می فرستد.
هنگامی که امواج صوتی به گوش داخلی می رسند به امواج الکتریکی تبدیل می شوند که عصب شنوایی آن را به مغز می فرستد. سپس مغز این ایمپالس های الکتریکی را به صدا پردازش می کند.